Muchomor: którego z nich można użyć,
A które nie mogą

Trujący:
Amanita muscaria
Jest to dobrze znany czerwony muchomor. Jego niewłaściwe użycie może prowadzić do zaburzeń żołądkowych. Przy cięższym zatruciu może wystąpić uduszenie i omdlenia. W najpoważniejszym - śmiertelnym wyniku, na szczęście zdarza się to bardzo rzadko. Dwa lub trzy rodzaje grzybów - muchomor - są szczególnie niebezpieczne dla ludzkiego organizmu.

Kapelusz muchomora czerwonego, jak sama nazwa wskazuje, jest czerwony. Jego wymiary mogą sięgać 20 centymetrów. Wypukłe plamy koloru żółtego lub białego są nierównomiernie rozrzucone na kapeluszu. W starych grzybach kapelusze mają prawie płaski kształt z jasnymi płytkami umieszczonymi poniżej kapelusza. Miąższ grzyba jest biały, w niektórych przypadkach ma lekko różowawy odcień. Zapach grzybowy nie jest wyraźny. Noga ma nie więcej niż 25 cm wysokości, jest biała z rozsianymi żółtymi plamkami. Nie zaleca się spożywania tych grzybów.

Amanita gemmata
To jest łacińska nazwa czerwonego muchomora. Spożywanie go może nie tylko prowadzić do zaburzeń żołądkowych, ale także wywołać poważniejsze konsekwencje - uduszenie, omdlenia, a w przypadku ciężkiego przedawkowania śmierć. Na szczęście zdarza się to bardzo rzadko. Dwa lub trzy gatunki tych grzybów są oficjalnie uznawane za najbardziej niebezpieczne.
Czerwony kapelusz muchomora może osiągnąć średnicę 20 centymetrów. Wyraźnie widoczne są na nim wypukłe białe i żółte plamy. Stare, wieloletnie muchomory mają płaski kapelusz i jasne płytki umieszczone poniżej. Biały miąższ w niektórych przypadkach może mieć różowawy odcień. Zapach grzybowy nie jest wyraźny. Biała noga o długości 25 cm ma na sobie żółte plamki. Tego rodzaju muchomora nie można jeść. Jest używany wyłącznie do celów medycznych, do przygotowywania leków.

Amanita pantherina
Wygląd tego rodzaju muchomora jest niezwykle podobny do szaroróżowego muchomora. Nie należy go jednak jeść. Po złamaniu ten trujący muchomor nie zmienia koloru swojego miąższu. Siedliskiem tego grzyba są lasy liściaste i iglaste. Wielkość kapelusza to średnio 9. Kolor jest szary, czasem brązowy, na powierzchni rozrzucone są liczne białe plamki. Zapach tego muchomora przypomina aromat rzodkiewki. Łodyga grzyba jest dość cienka, jej wysokość wynosi około 13 cm, ma 2-3 pasy i ledwo zauważalny pierścień folii.

Niejadalny muchomor:

Amanita cytryn
Niewielki grzybek z kapeluszem o średnicy 10 cm, w pobliżu kapelusza widoczne są żółte, czasem brązowe, jasne płytki. Miąższ muchomora ma kolor cytrynowy. Noga ma ok. 12 cm wysokości, jest na niej żółtawy pierścień.

Amanita alba cytrynowa
Ten grzyb jest popularnie nazywany „cytryną”. Podobny do cytryn Amanita, ale w przeciwieństwie do poprzedniej, biała okra. W dorosłym grzybie, u podstawy łodygi, często można znaleźć małe grzyby z bulwami.

Jadalny:

Amanita fulva
Te grzyby można bezpiecznie gotować i jeść. Szaropomarańczowa gładka czapeczka młodych grzybów ma owalny kształt. Wraz z dojrzewaniem grzyba zmienia się jego kształt i staje się płaski. Na samym szczycie muchomora znajduje się ciemna plama. Wzdłuż jej krawędzi widoczne są rowki i swobodnie rosnące płytki. Cienka i dość długa biała noga sięgająca do dołu może czasami mieć brązowawy odcień.

Amanita rubescens

Ten muchomor można jeść smażony lub marynowany. Wypukły kapelusz w kolorze szarym, rozmiar 10-18 cm, w niektórych przypadkach kapelusz może mieć różowawy odcień. Na całej jego powierzchni znajdują się liczne szarobrązowe plamy i białe blaszki.
Miąższ jest soczystobiały, po złamaniu ma tendencję do zaróżowiania. Przed zjedzeniem tego muchomora należy go ugotować. Woda jest następnie odprowadzana.
Ponadto jadalne gatunki muchomora to grzyby solitaria i spissa.